Στην Ελλάδα η αναβίωση συνδέεται με τα πρώτα βήματα του νέου κράτους και την ανάγκη σύνδεσης με την ιστορία του τόπου. Από την πρώτη επαγγελματική παράσταση το 1867 στο Ωδείο του Ηρώδη του Αττικού στην Αθήνα, η αναβίωση παραστάσεων αρχαίου δράματος στη χώρα μας συμπληρώνει μια ιστορία ενάμιση σχεδόν αιώνα. Στο διάστημα αυτό, μόνο στον ελλαδικό χώρο, έχουν παρουσιαστεί περισσότερες από εννιακόσιες παραστάσεις αρχαίου δράματος!

Ο χορός από τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, Εθνικό Θέατρο, Επίδαυρος, 1954. Αρχείο Εθνικού Θεάτρου.

Μπορεί ο χρόνος, ο χώρος, ο λόγος, ο τρόπος, οι αιτίες, τα πρόσωπα να αλλάζουν. Ωστόσο, τα ερωτήματα που απασχολούν τον άνθρωπο παραμένουν κοινά και ο λόγος των κλασικών ποιητών ηχεί πάντοτε επίκαιρος. Τα νοήματα των έργων, με το εύρος και τον πλούτο τους, γίνονται νήματα που οδηγούν σε διαφορετικές προσεγγίσεις και ερμηνείες.

Σκηνή από τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Αρχείο Θεάτρου Τέχνης.

Η ιστορία της αναβίωσης, λοιπόν, είναι μια συναρπαστική αφήγηση. Κάθε σταθμός έχει ξεχωριστή αξία αφού οι συνθήκες διαφέρουν από εποχή σε εποχή. Αντανακλούν τάσεις και ανησυχίες της νεοελληνικής κοινωνίας. Εκφράζουν ιδεολογικές αναζητήσεις. Είναι φορές μάλιστα που κρύβουν ακόμα και πολιτικές σκοπιμότητες. Όλα αυτά μαζί αλλά και η θερμή ανταπόκριση του κοινού αποδεικνύουν πως το αρχαίο θέατρο, ζωντανό και ανεξάντλητο, δεν παύει να συνομιλεί με το σήμερα.

Από την παράσταση Βάκχες του Ευριπίδη του Θεάτρου Άττις σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου.Φράιμπουργκ, Ihnenhof Alte Uni, 1987 (φωτ. Λόταρ Σίτζεκ).